Naast een cao graag meer keuzevrijheid

 

Wie in dienst gaat bij een werkgever valt meestal onder een cao, een collectieve arbeidsovereenkomst. Vaak blijft het daar bij, maar niet altijd. Een aantal cao’s kennen de mogelijkheid van een Individueel Keuzebudget, een IKB.

 

Het belang van een cao blijft altijd groot. Zowel werknemer als werkgever moet weten waarop hij of zij kan rekenen. Het is een goede zaak dat dat collectief gebeurt. De een kan nu eenmaal veel beter onderhandelen dan de ander. En als het op de arbeidsmarkt weer minder voorspoedig gaat voor de werknemer, dan blijven er afspraken staan, die goed zijn voor iedereen. Dat geldt ook voor de goedgebekte sollicitant die er nu misschien meer uit kan slepen.

 

Een IKB bestaat meestal uit vakantiegeld, een eindejaarsuitkering en bovenwettelijk verlof. Onder de IKB vallen niet de wettelijke vakantiedagen. Deze dagen mag je niet laten uitbetalen, maar moeten in het jaar zelf worden opgenomen.

 

Keuzevrijheid

De roep om meer individuele keuzevrijheid komt niet uit de lucht vallen. Jongeren die nu de arbeidsmarkt betreden zijn niet anders gewend dan dat ze overal terecht kunnen. Dan is de verleiding groot meer te eisen dan wat de cao regelt.

 

Maar ook voor anderen kan de behoefte aan meer individuele keuzemogelijkheden groot zijn. Liever wat minder salaris en meer vrije tijd, bijvoorbeeld voor je gezin? Toch graag een auto van de zaak omdat het ov in je woonomgeving niet goed is? Liever het vakantiegeld maandelijks uitgekeerd dan jaarlijks? Daar kun je heel goede redenen voor hebben en het is in ieders belang als dat geregeld kan worden.

 

Deze secundaire zaken blijven altijd wel zaken die je moet afstemmen met de werkgever. Je kunt wel salaris willen inleveren voor vrije dagen, maar het werk moet wel gedaan worden.

 

Kortom, wat CGMV betreft blijven cao’s gewoon bestaan maar worden de individuele keuzemogelijkheden uitgebreid.

 

Heb je zelf ook vragen over je Individueel Keuzebudget (IKB) of je secundaire arbeidsvoorwaarden? Neem dan contact met ons op.

 

Ineke Evink