Torenvalken

 

Je werk mee naar huis nemen is vaak foute boel. Dat loopt er iets niet lekker. Werk aan de winkel!

 

‘s Ochtends in de vroege vroegte, zittend in mijn stoel, ik sla mijn been over de knie van de andere en kijk naar de kalknagel van mijn linkervoet, wrijf langzaam over mijn te veel vocht vasthoudende kuiten en in gedachten loop ik mijn lichaam af tot aan de kruin op mijn hoofd. Ik stuit op een heleboel lichamelijke onvolkomenheden.

 

Het lijken er meer te worden, en het zijn vaak kwaaltjes die ik bij anderen al heb verpleegd… Tot slot breng ik mijn hand op mijn hart en bedenk me dat ik de gesteldheid daarvan nog het belangrijkst vind. Er is ook elke dag weer werk aan die winkel!

 

Het volgende station is de badkamer, waar ik mijn lichaam zo goed mogelijk verzorg. Wassen, poetsen, smeren. En al doende denk ik vaak aan wat ik met cliënten meemaakte.

 

Als ik met een droge handdoek elke belangrijke plooi van mijn lichaam afdroog, moet ik denken aan een cliënt, lang geleden, die halfzijdig verlamd was en bij wie mijn droog niet zijn droog was. Dat liet hij me soms schreeuwend weten.

 

Ook het gesmeerde broodje moest precies zo en niet anders. En al helemaal de manier waarop ik de plooien van de kleding moest gladtrekken, waarvan ik overigens goed begrijp dat dat belangrijk is. Alles kwam precies. Het voelt als de dag van gister, maar het is ondertussen twintig jaar geleden.

 

Ik heb door mijn werk veel voorbij zien komen. En als ik als een soort Google Earth inzoom naar een willekeurig bezocht adres, kan ik altijd wel iets bovenhalen van wat daar speelde.

 

Je werk mee naar huis nemen klinkt vooral negatief. Je blijft erin hangen, je raakt het niet kwijt. Je hebt er last van. Ik heb ook van die dingen die ik in mindere of meerdere mate elke dag nog met me meezeul. Bijna nooit iets van cliënten trouwens, die herinneringen zijn vaak lichter.

 

Ik neem mijn werk mee naar huis, maar meestal denk er thuis niet te veel meer aan. Vaak is het al wat van me afgegleden, doordat ik nu eenmaal veel moet rijden in mijn vak. En tijdens dat rijden kan ik muziek luisteren, nadenken, meezingen, praten tegen mijn voice-recorder. Af en toe ga ik torenvalken, zoals ik dat noem: proberen ergens van boven naar te kijken en erover te bidden, zoals een torenvalk.

 

Johannes Gerkema is technische thuiszorg verpleegkundige en blogt voor CGMV over zijn ervaringen in de zorg.